|
Ĺwiat eMki
Odcięcie emocjonalne
Niektórzy rodzice, aby ukarać dziecko, odcinają się od niego emocjonalnie, to znaczy nie odzywają się do niego, unikają go, porzucają, odtrącają lub ignorują, gdy nie podoba się im jego zachowanie. Ta metoda, stosowana już od wielu pokoleń, pozwala silnie kontrolować i surowo karać dziecko. Rodzice zwykle uważają ją za coś lepszego od bicia, gdy tymczasem jest równie szkodliwa. Dzieci opowiadały mi, że wolą lanie od emocjonalnego odcięcia. Na klapsy potrafią się uodpornić, bo lanie zwykle trwa krótko. Natomiast trudno im się znieczulić na ból wywołany odcięciem emocjonalnym; przecież trwa on znacznie dłużej. Taki niewerbalny sposób karania przekazuje dziecku następującą informację: "Jeżeli popełnisz błąd i nie będziesz doskonałe, potraktuję cię tak, jakbyś nie istniało i w ogóle nie będę zwracać na ciebie uwagi". Takie dzieci wyrastają na osoby, które bardzo pragną być wysłuchane i najczęściej są bardzo skoncentrowane na sobie lub boją się wyrażać swoje opinie, bo sądzą, że gdyby doszło do różnicy zdań, zostałyby porzucone. W niektórych domach rodzice (a czasem tylko jedno z nich) wciąż krzyczą na dzieci lub na siebie. Jest różnica między zdrowym gniewem a wściekłością. Gniew to zdrowe uczucie. Mobilizuje siły potrzebne do obrony i zatroszczenia się o siebie. Jeżeli rodzina jest zdrowa, wszyscy jej członkowie mogą odczuwać gniew. Pozwala on "przeczyszczać kanały" i rozwiązywać konflikty. Zbliża rodzinę do siebie, ponieważ otwiera możliwości porozumiewania się. Żyjemy w społeczeństwie, w którym wiele form przemocy uznaje się za naturalne. Nie uczy się osób, którym rodzą się dzieci, jak mogą je wychowywać w zdrowy sposób. Problem ten jest w społeczeństwie pomijany milczeniem. Z tej przyczyny młodzi rodzice mają do wyboru dwie metody wychowawcze: albo postępować tak samo, jak ich rodzice, albo w sposób dokładnie przeciwny. Jednak osoby wychowywane w niezdrowy sposób także będą wychowywać swoje dzieci niewłaściwie, nawet jeżeli ich metody będą przeciwieństwem metod rodziców. W naszym społeczeństwie lubi się skrajności, toteż albo odbiera się dzieciom ich poczucie mocy poprzez sztywne reguły i zastraszanie przemocą, albo wyposaża w poczucie nadmiernej mocy, ponieważ nie wytycza się im wyraźnych granic i nie przekazuje zdrowych zasad. Kiedy dzieci chcą otrzymać to, czego pragną, mogą nawet próbować nastawiać rodziców przeciwko sobie. Niestety, wielu rodziców, których potrzeby w małżeństwie pozostają niezaspokojone, wykorzystuje ten mechanizm do zaspokojenia własnych potrzeb. Nie da się rozwiązać żadnego problemu, jeśli małżonkowie unikają wcześniejszego rozwiązania konfliktów między nimi. Wielu parom sprawia trudności zdrowe wyrażanie wobec siebie gniewu. Często używają dziecka jako pośrednika w jego ujawnianiu. Może to wyglądać w taki sposób: Ojciec jest pracoholikiem i dzieckiem alkoholika. Rzadko bywa w domu. Boi się zająć nie rozwiązanymi problemami z dzieciństwa, które jednak wciąż dają o sobie znać w jego związku z żoną. Jego żona jest również dzieckiem alkoholika i także ma problemy z wyrażaniem gniewu i złości. Czuje się samotna i sfrustrowana, bo mąż rzadko pojawia się w domu. Nawet kiedy przebywa w domu, jest niedostępny emocjonalnie, cały czas zajmuje się majsterkowaniem i wprowadzaniem w domu licznych ulepszeń |
Podstrony
|