|
Ĺwiat eMki
"Wielebny Edmund Hogan zebrał w zamkowych i klasztornych bibliotekach olbrzymią ilość materiału o historii wilczarza irlandzkiego i w 1897 roku wydał książeczkę zatytułowaną "The History of the Irish Wolfdog".
Jego książka została w 1972 roku ponownie wydana przez Wolfhound Club of Ireland i stanowi prawdziwą skarbnicę wiedzy o historii rasy. Zawiera ona 184 cytaty z dawnych źródeł, zaś pod numerem 185 zebrano nazwiska miłośników rasy począwszy od Rzymianina Quintusa Aureliusa Symmachusa w roku 391, a skończywszy na hodowcy J. F. Baily w roku 1891. Jako najstarszą wzmiankę o dużych psach irlandzkich Hogan cytuje list wspomnianego wyżej Rzymianina, rzymskiego konsula, do jego brata Flavianusa. Quintus Aurelius Symmachys napisał w roku 391 list następującej treści: "Twój zamiar pozyskania przychylności rzymskiego narodu dla naszego kwestora świadczy o tym, że wspaniałomyślnie i pilnie sprawujesz pieczę nad nowymi datkami na nasze świąteczne przedstawienia i zabawy, co potwierdza także twój prezent w postaci siedmiu irlandzkich psów. Cały Rzym podziwiał je z zachwytem i wyobrażał sobie, że zostały tu przywiezione w żelaznych klatkach. Za ten prezent przesyłam ci wielkie podziękowania". .. Jednak już wcześniej rzymscy pisarze donosili o dużych psach z Irlandii. Pliniusz (23-79 n.e.) napisał o nich, że są silniejsze niż mastif, lecz mają budowę charakterystyczną dla charta. Używane były w walkach z lwami i słoniami. Strabon (63 p.n.e.-20 n.e.) pisał o dużym i silnym charcie, który z kraju Piktów (Szkocji) i Celtów (Irlandii) został przywieziony do Galii, a to dla jego wspaniałych cech łowieckich. Silius opowiadał o dużych chartach, które Belgowie sprowadzali z Irlandii. Arrianus (137 n.e.) sam miał dużego charta z Irlandii. W zbiorze praw króla Walii Howela Dobrego z roku 930 wyraźnie wspomniany został wilczarz. Walijską nazwą greyhounda było "milgi", w liczbie mnogiej "milgwn" (sylaba "gi" znaczy "pies"), irlandzki pies nazywał się "gell-gi", zaś wilczarz "bleidd-gi". W "Ann aIs of Ulster" z roku 1035 zapisano, że Cahalmac Awalga, król West Leinster i jego małżonka oraz jej grey' hound zostali zabici przez Kellacha mac Dunchada. Pies zginął, ponieważ bronił swoich państwa. 14 maja 1201 roku król Jan I posłał Henry'ego Fitz-Warina do Anglii, aby przywiózł mu dwa konie i 24 "królewskie psy". W roku 1210 poeta Beth GSlert następującymi słowy sławić psa należącego do Llewellyna, księcia Walii: "Kwiat swojej rasy, Wierny jak owieczka w domu, Lew na polowaniu". W 1335 roku Edward III posłał opiekuna swoich psów Reginalda do Irlandii, by znalazł tam i przywiózł do Anglii 19 wilczarzy, bowiem w jego kraju wilki czyniły olbrzymie szkody w stadach bydła. W 1530 roku Philip Roche z Kinsal, podarował dwa psy Cromwellowi. (Nie mógł to być znany mąż stanu Cromwe ten żył bowiem w latach 1599-1658.) W 1545 roku Henryk VIII zażądał od irlandzkiego deputowanego czterech irlandzkich greyhoundów dla hiszpańskiego księcia Albuquerque. Nie było to najwidoczniej takie proste, bowiem deputowany napisał do Jamesa Hancoc z Dublina, że jego wysokość obawia się, li:. nie będzie w stanie posłać hiszpańskiemu szlachcicowi obiecanych psów. W 1562 roku stojący na czele jednego z irlandzkich klanów Shane O'Neill podarował królowej Elżbiecie I dwa konie, dwa sokoły i dwa wilczarze irlandzkie. W 1568 roku Camden napisał: "Wilczarz irlandzki przypomina budową charta, jest jednak silniejszy niż mastif i łatwiejszy do prowadzenia niż spaniel". W 1585 roku sir John Penot posłał premierowi Francisowi Walsinghamowi dwa wilczarze, jeden z nich był czarny, drugi zaś biały. W 1596 roku Gervaise Markham napisał: "Mocno zbudowany greyhound, o długim i kosmatym włosie, najlepiej nadaje się do zwalczania drapieżników lub dzikich zwierząt, jak wilk, lis i inne". W 1608 roku kapitan Desmond Duncannon posłał wilczarze irlandzkiemu lordowi Sheresbury. W 1622 roku wielki książę Como III podróżował przez Irlandię, później zaś napisał, że widział tam liczne wilki, na które polują psy zwane mastifami. W 1630 roku ukazało się dzieło sir Jamesa Warra "Antiquities of Ireland", w którym autor w następujący sposób pisze o irlandzkich psach: "Nie mogę nie wspomnieć o psach, które, jako że szczególnie nadają się do polowania na wilki, zwane są zazwyczaj wilczarzami. Poza tymi cechami mają one ładny wygląd, znaczną wielkość oraz siłę". W 1654 roku Ch. Wase napisał o wilczarzu irlandzkim: "W Irlandii hodowana jest rasa chartów, szybka, silna i przepełniona naturalną nienawiścią wobec wilków. Charty te posiadają nieprawdopodobną siłę oraz odwagę i dlatego pożądane są za granicą; również król Polski poluje na grubego zwierza z tymi właśnie psami". W 1660 roku ukazała się historia Irlandii autorstwa Holinsheda. O wilczarzu możemy w niej przeczytać: "W Irlandii żyje wiele krów, doskonałych koni , ryb, sokołów i rozmaitego innego ptactwa. Kraj ten ma również wilki i charty, które na nie polują, ciało i kończyny ich są silniejsze niż u źrebaka". Za rządów Cromwella (1653-1658) populacja wilków w Irlandii i Anglii znacznie się zwiększyła i dlatego wprowadzono zakaz wywozu wilczarzy za granicę. 16 czerwca 1670 roku pani Evelin napisała w swoim pamiętniku: "Poszłam z kilkorgiem przyjaciół do niedźwiedziego ogrodu, gdzie odbywają się walki kogutów, psów, niedźwiedzi i byków. Buldogi sprawowały się nadzwyczaj dobrze ale naprawdę niepokonany był wilczarz irlandzki, duży greyhound, rzeczywiście wspaniałe stworzenie..." W 1694 roku przyrodnik nazwiskiem Ray napisał: "Największym psem, jakiego kiedykolwiek widziałem, jest wilczarz irlandzki" ." Zaczerpnięte z Encyklopedii Psów Rasowych Hans Raber _________________ |
Podstrony
|