mandala

nie jestem chory.
ręce przytrzymują kark, twarz frontem do sufitu,
nieba czy chodnika drży. z płuc wyjeżdża lokomotywa,
odbija się echem w zaciśniętych zębach. do jutra
coraz bliżej, budzik tyka nerwowo
jakby za chwilę miał włączyć detonator.
nie jestem chory, będę musiał wstać,
uchwycić się biurka albo zimnego prysznica.
kafelki zatrzymują oddech.

lista wydłuża się: nie odbierać telefonów,
głosy znane i wychodzące zza szafy to czwarta
część osobowości; drzwi zamknięte - tylko dwie blokady,
górna nie wpuszcza obcych, dolna kominiarza;
stopy zostają w domu razem z kurtką i zakupami
ze strony www coś tam pl.

nie jestem chory, tylko pocę się czasami. zwykle,
gdy zgrywam bohatera, jestem wybawcą, łowcą przygód,
klepią mnie po ramieniu: stary, gdzie byłeś wczoraj?

potem znów przylegam do prześcieradła,
lokomotywa wyjeżdża, zęby ścierają szkliwo.
dlaczego na głowie nigdy nie mam lauru?

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

angamoss.xlx.pl